Het Rijksdaggebouw, dat in het Duits Reichstagsgebäude wordt genoemd, is sinds 1991 weer het gebouw van het Duitse parlement.

Het gebouw is ontworpen door Paul Wallot, een architect uit Franfurt en staat aan het Platz der Replubic. De bouw duurde van 1884 tot 1894.

Het gebouw is door de brand in 1933 zwaar beschadigd. De brand is hoogstwaarschijnlijk aangestoken, maar door wie is nog steeds onbekend. Als reactie op de grond riep men de noodtoestand uit, waarna de partij van Hilter de macht kon overnemen.

Na de brand kwamen er enige werkzaamheden om het gebouw te herstellen en werden er in de jaren die volgden propagandafilms vertoond.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de kraamafdeling van de Charité naar het Rijksdaggebouw verplaatst. Dit had als gevolg dat er honderden Berlijners in dit gebouw zijn geboren.

Toen de Koude oorlog gaande was, stond het zwaar beschadigde gebouw in West-Berlijn. Het werd opnieuw gerenoveerd en modern gemaakt. In West-Berlijn had men in 1971 de veronderstelling dat de tweedeling van Duitsland nog heel lang zou duren. Daarom werd besloten dat het gebouw niet meer werd gebruikt voor politieke doeleinden. Het kreeg de functie van Duits Historisch Instituut.

De hereniging van Oost- en West-Berlijn maakte de ambitie groter om het parlement opnieuw het parlementsgebouw te laten gebruiken. Het duurde een jaar om dit te realiseren. In deze periode werd het gebouw aangepast door Sir Norman Foster. Het betrof een constructie van een doorzichtige koepel op het dak. Vanaf het dak van het gebouw kan men door deze koepel de vloer van de bovenverdieping en het parlement tijdens vergaderingen zien. Een deel van de Russichsce graffiti en kogelgaten uit 1945 is achter plexiglas gebaard. Dit is vooral tegen de zin in van Duitse parlementsleden die tegen vernieuwing zijn.

Voor de ingang aan de westkant wappert de Vlag van de Eenheid.